Kendini Sevebilmek / Muhammet TUNCA

“HAYIR”

Bu düşüncelerin ışığında şunu söyleyebilirim ki, kendi sıkıntılarımızı asla ama asla diğer insanlara bulaştırmaya hakkımız yok. Bunu anlamamız biraz zaman alıyor AMA yaptığımız bu hatanın farkına varma anı; kendimiz ve çevremizdeki sevdiklerimiz için iyi günlerin başlangıç anına dönüşüveriyor.

“Sıkıntılar paylaştıkça azalır.” Buna kesinlikle katılıyorum ama fark ettim ki bizler sıkıntılarımızı nasıl paylaşacağımızı bilmiyoruz ya da “bana olan herkese olsun” mantığıyla hareket edip bencillik sınırlarını zorluyoruz. Açıkçası ben birinci seçeneğin yani, neyi nasıl paylaşacağımızı bilemediğimiz gerçeğinin geçerli olduğuna inanmak istiyorum.

Kalp sıkıntıyı yaşar da bunu yansıtmaz mı! İşte bu noktada kalbin aynası yüzümüz devreye giriyor. Kalbimizden geçeni kimse bilemez ta ki yüzümüze yansıyana kadar. Şanslıysak ve üstün tiyatral yeteneklerimiz varsa durumu kimseye çaktırmayız. Peki ya şansımız yolunda gitmez de yüzümüz içimizdekileri ele verirse. İşte o zaman diğer insanlar bizden korkacaklar, belki bizden uzaklaşmak için içlerinde yoğun istek duyacaklar ve belki de bize şiddetle tepki göstereceklerdir. O an bunu kestirmek çok zor olacaktır.

Mesleğim öğretmenlik olduğu için buradan örnek vereyim. İşimiz ne olursa olsun materyal olarak ya da zihinsel olarak işine hazırlanmadan giden kişi her zaman asabileşme potansiyeli olan kişidir.  Dersine hazırlıksız giden bir öğretmeni ele alırsak bu kişi büyük ihtimalle o an asabi olacaktır. Hazırlanmamak şeklinde başlayan hata silsilesi asabiyetle devam edeceğinden, çocuğa kızma veya -olmasını asla istemem- fiziksel şiddetle kendisini tamamlayacaktır.

Peki ya böylesi sıkıntılı bir anı yaşayan bir kişiyi dizginleyebilecek olan nedir biliyor musunuz?

“Karşımızda korkarak duran bir yığın minik bakış.” Kişi eğer şanslıysa ve kendini sevebilmeyi başarmışsa işte o an kendi hatasının ürünü olan sıkıntısını bir diğer insana bulaştırmaması gerektiğini fark etme erdemine ulaşır. Hele bir de kişi kendinden küçük olandan özür dilemeyi becerebilirse, “mutlu son” kaçınılmaz olur.

İnsan sıkıntılı günler yaşayabilir elbet. Hatta yaşamalıdır da. Ki bu sayede duyguları olan bir varlık olduğunu hatırlayabilsin. Bu durum kesinlikle doğaldır da ama kişisel buhranlarını diğer insanlara yansıtmamayı bilmelidir.

Bunu başarmanın yolu, kendini sevebilmekten geçer. Çünkü kendini sevmeyen insan ne acıdır ki hiç kimseyi ve hiçbir şeyi sevemez.

Kendini sevebilen insan o anda; kendinden gayrı olanlarla ilgili sorumluluk hissetmeye başlar. Ağacın, taşın, hayvanların, insanların, sevenleri ile bir arada olduğu o pek kıymetli anlarının kendisine hem bir emanet hem de bir armağan olduğunu fark eder.

Ne mutlu ki fark eder.

Siz siz olun; önce kendinizi sevin; kendi şahsınızda size verilmiş olan her türlü armağanın kıymetini bilin. Kalp sandığınıza hazine olarak bu armağanları koyun.

Bu hazineyle ömrünüzün sonuna kadar gül gibi yaşayın.

Saygılar